Odbiornik Radmor 5100
W 1975 roku w Zjednoczeniu Przemysłu Elektronicznego i Teletechnicznego UNITRA podjęto decyzję o zaprojektowaniu i wdrożeniu do produkcji wysokiej klasy odbiornika radiowego, którego producentem miały zostać Zakłady Radiowe Unitra Radmor.
Ponieważ Radmor zajmujacy się urzadzeniami do łączności morskiej nie miał doświadczenia w projektowaniu tego typu urządzeń, dlatego elektronikę opracowano wspólnie z Przemysłowym Instytutem Telekomunikacji, a za stylistykę odpowiadał Ośrodek Wzornictwa należący do Przedsiebiorstwa Techniczno-Handlowego Unitech. Radmor był odpowiedzialny za rozwiązania mechaniczne oraz technologiczne związane z produkcją seryjną odbiornika.
W budowie nowego odbiornika zastosowano, jak na warunki krajowe, nowatorskie rozwiązania. Szkieletem konstrukcji była solidna przestrzenna rama zabudowana elektroniką podzieloną na moduły. Tuner posiadał ośmiopozycyjny programator sterowany dotykowymi sensorami. Wzmacniacz oferował moc 2x25 W i umożliwiał odsłuch, po podłączeniu dwóch dodatkowych zestawów głośnikowych, dźwięku quasi quadro, będącego namiastką modnej w latach 70-tych kwadrofonii.
Zastosowano szereg importowanych z krajow kapitalistycznych części, najważniejsze z nich to tranzystory mocy Toshiba 2N3055, potencjometry Alps, wskaźniki Varia, a także drobniejsze elementy jak filtry ceramiczne, czy dyfuzyjna dioda LED służącą jako wskaźnik stereo.
W polowie1976 roku powstało 10 sztuk prototypów odbiornika Radmor 5100, który od wersji późniejszej różnił się wyglądem sensorów,pokręteł i wskaźników. Następnie powstała seria informacyjna w kolorach paneli: srebrny, czarny, a także złoty (nie więcej niż kilka egzemplarzy) z której część egzemplarzy została poddana skrupulatnym testom. W roku 1976 wyprodukowano jedynie 140 egzemplarzy Radmora 5100.
Produkcja seryjna ruszyła w 1977 roku, powstało 1500 egzemplarzy w kolorze srebrnym i, szczególnie poszukiwanym, czarnym.
Cena odbiornika została ustalona na 14100 zł, co stanowilo 4 miesięczne pensje przeciętnego obywatela PRL-u, a rok później wzrosła do 14500 zł.
W pierwszych 500 egzemplarzach produkcji seryjnej pole numerowe bylo nabijane na stelażu, a tylna ścianka posiadała wycięcie (okienko) umożliwiajace odczytanie tego numeru. Powyżej 500 numer malowano na tylnej ściance, nadal jednak w niektórych późniejszych egzemplarzach stosowano pierwotne rozwiązanie z okienkiem.
W pierwszej połowie 1978 roku powyżej numeru ~1900 sukcesywnie wprowadzano zmodyfikowano panel czołowy w których krawędzie już nie zaginano, natomiast boczne ścianki zastąpiono łącznikami nitowanych z panelem.
W produkcji seryjnej 5100 tranzystory mocy 2N3055 pochodziły od różnych producentów tj. Motorola, Siemens, Thomson, Telefunken, ale już w 1977 zaczęto także stosować tranzystory Tungsram i za każdym rokiem ilość odbiorników wyposażonych w węgierskie tranzystory rosła. Postępujące zmiany dotyczyły też potencjometrów, Alpsy zastępowano krajowymi Telpodami, tym niemniej aż do zakonczenia produkcji 5100 w części egzemplarzach stosowano Alpsy.
W połowie roku 1978 roku zmianie uległ sposób mocowania wskaźników wychyłowych, jedna wspólna rama podtrzymująca wskaźniki została zastąpiona pojedynczymi (osobne kosze zamiast wspólnego).
W ostatnim kwartale, powyżej numeru ~5600, wprowadzono diody w podświetlaniu sensorów.
W 1979 roku, powyżej numeru ~10000 w miejsce drewnianej, jednoczęściowej obudowy sukcesywnie rozpoczęto stosowanie obudowy trójelementowej zachodzącej na boki odbiornika, co wymusiło zmniejszenie szerokości przedniego panelu, takich Radmorów 5100 powstało tylko około 1500 sztuk.
Łączna produkcja modelu 5100 zamknęła się w skromnej liczbie 12000 sztuk, co przy łącznej ilości wyprodukowanych Radmorów serii 51, która wyniosla 139000 egzemplarzy, czyni ten model dosyć rzadkim i poszukiwanym przez kolekcjonerów.
W pierwszej połowie 1979 roku pojawił sie następca, Radmor 5102.